Müjde Işıl- Helen Fielding’in “Bridget Jones’un Günlüğü” isimli romanı ‘90’ların ikinci yarısında popülerleşirken 2000’lerin başında sinemaya uyarlanmasıyla hem uzun soluklu bir seriye hem de bilhassa bayanların kendi omurlarındaki kıymetli sembollerden birine dönüştü. Hayatını sisteme oturtmaya çalışırken daima problemler yaşayan, kalbi kırılan, pot kıran, ‘bay doğru’yu seçmek için başına gelmeyen kalmayan, yani hepimize ayna tutan bir karakter Bridget Jones. Münasebetiyle her sinemasında biz de onun geçirdiği evreleri izliyoruz, güya kendi yaşantımızı izler üzere.
İlk sinemada yani neredeyse çeyrek asır evvel 30’larında olan kahramanımız, serinin dördüncü sineması olan “Bridget Jones: Mad About the Boy/Bridget Jones: Onun İçin Çıldırıyor”da artık 50’sine merdiven dayamış. Üstelik hayatının en şiddetli periyodunu yaşıyor. Çok sevdiği eşi Mark’ı kaybetmiş, iki çocuğuyla yaşama tutunmaya çalışıyor.
‘Bunlar da geçer’
Daha evvel Sharon Maguire ve Barones Kidron tarafından yönetilen serinin yeni sinemasında birinci kez bir erkeğin ismini görüyoruz: Michael Morris. Senaryo Helen Fielding, Dan Mazer ve Abi Morgan imzalı. Jones’un olgunluk periyodunu anlatan dördüncü sinema, serinin de en olgun sineması. Karakterini ümitsizlik içine sokmadan orta yaşın tüm sıkıntılarıyla, kaosuyla yüzleştiriyor. Ebeveyn kaybı, eş kaybı, yas, sorumlu olunan insanlara karşı vazifesini yapamama tasası, hayatın ellerinden kayıp gittiğini görmek vs. Hepimizin yaşadığı, yaşayacağı hayatın tokatlarını, Jones göğsünde yumuşatıyor bir biçimde. Sinemanın, tüm bu hüzünleri ajitasyon yapmadan, güya masal anlatıyormuşçasına aktarması ‘bunlar da geçer’ motivasyonu yaratıyor. Mevcut ya da ileride açılacak yaralarımıza dokunuyor lakin bir yandan da hayatın doğal döngüsünde kendimizle barıştırıyor bizi. Hem Bridget’in hem Daniel’ın mutluluğunun kaynağını ebeveynliğe bağlaması ise bağlardan bağımsız olarak birey odaklı bakıldığında sinemanın yumuşak karnı.
Bazen bir kazak motifi, bazen bir elbise, bazen bir aksesuarla sinemanın, serinin evvelki sinemalarına verdiği referanslar bir bütünü tamamlar nitelikle. Mizahı da unutmayalım. Ağaca tırmanma, havuzdan köpek kurtarma üzere sahneleriyle güldürüyü dozunda kullanıyor sinema. Serinin her sinemasını izlediyseniz son jenerik bitmeden salondan çıkmayın. Eski fotoğraflarda, ilk sinemanın üzerinden geçen 24 yılın oyuncuların yüzüne (aslında bizimkine de) eklediği çizgiler, bir nevi hayat muhasebesinin özeti.
Daima pozitif
Renée Zellweger, kendisini üne kavuşturan karakterinde yeniden tüm olumluluğunu yansıtıyor. Emma Thompson kısa rolünde her zamanki üzere damgasını vuruyor. Colin Firth hem varlığı hem de yokluğuyla sinemanın saklı yıldızı. Hugh Grant, çeyrek asır öncesinin güzel prensi iken yılların iz düştüğü yüzündeki muzipliğiyle tekrar ve tekrar gönülleri fethediyor. Takıma yeni katılan Chiwetel Ejiofor’un rolü daha ayrıntılı yazılmış olmayı hak ediyor; yeniden de kısa göründüğü sahnelerden bile umut ışığı çıkarmayı başarıyor.
